Jak się dowiadujemy, w kancelarii notarialnej w Jordanowie podpisano akt notarialny, na podstawie którego Zarząd Fundacji „Czartak" – Muzeum im. Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym przekazał nieodpłatnie Muzeum Miejskiemu Suchej Beskidzkiej kolekcję dzieł sztuki, mebli, rzemiosła artystycznego, literatury i fotografii.
Eksponaty były własnością fundacji i od ponad 20 lat stanowiły ekspozycję muzeum w Gorzeniu.
Informację o przekazaniu zbiorów potwierdziła nam w czwartek (11.01) Ewa Wegenke, kustosz Muzeum Emila Zegadłowicza w Gorzeniu.
Eksponaty wymagają konserwacji i utrzymania, a na to nie było stać fundację, dlatego zdecydowano się je przekazać, by nie uległy zniszczeniu. Umowa notarialna została podpisana, a jak będzie wyglądała przyszłość muzeum w Gorzeniu, to dopiero czas pokaże - mówi nam Ewa Wegenke.
Fundacja Czartak próbowała zainteresować przejęciem zbiorów władze Wadowic, ale bez efektu.
Udało się natomiast przekonać do współpracy burmistrza Suche Beskidzkiej Stanisława Lichosyta, który postanowił ratować dziedzictwo po Emilu Zegadłowiczu i zapewnić mu ochronę muzealną.
Gorzeńskie eksponaty staną się więc własnością miasta Sucha Beskidzka. Ich dysponentem będzie gminne Muzeum Miejskie na renesansowym zamku.
Jak dodaje kustosz gorzeńskiego muzeum, w tej chwili nie ma jeszcze decyzji, gdzie w przyszłości będą eksponowane zbiory z kolekcji Emila Zegadłowicza, ale Muzeum Emila Zegadłowicza w tej chwili jest już zamknięte. Zabytkowy dwór w Gorzeniu wraz z nieruchomościami to własność Skarbu Państwa.
Jednocześnie władze Muzeum Miejskiego na zamku w Suchej Beskidzkiej potwierdzają, że jeszcze w tym roku powstanie ekspozycja z darów fundacji.
W zasób przekazanej kolekcji wchodzą m.in. prace wybitnych artystów z XIX i początków XX wieku Leona Wyczółkowskiego, Jerzego Hulewicza, Józefa Mehofera, Władysława Lama, Stanisława Noakowskiego, Bronisławy Rychter - Janowskiej, Zbigniewa Pronaszki, Vlastimila Hoffmana, Józefa Pieniążka, Franciszka Zitzmana, Stefana Żechowskiego, Jana Matejki, Jędrzeja Wowry i wielu innych. Antyki pochodzą ze zbiorów rodzinnych Marii i Emila Zegadłowiczów.
Emil Zegadłowicz (1888- 1941) to barwna postać polskiego dwudziestolecia, poeta, prozaik, znawca sztuki i tłumacz. Urodził się w Białej Krakowskiej, był synem nauczyciela wadowickiego gimnazjum Tytusa Zegadłowicza i Elżbiety Kaiszarówny. Dzieciństwo spędził w Gorzeniu Górnym, gdzie jego ojciec miał dwór. Uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach, ukończył je w 1906. Studiował polonistykę, germanistykę i historię sztuki na UJ, a następnie w Wiedniu i w Dreźnie.
W latach 1919–1921 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W latach 1929-1931 mieszkał w Poznaniu, pracując jako kierownik literacki Teatru Polskiego, doradca Księgarni św. Wojciecha, redaktor czasopism. W 1932 wrócił do Gorzenia. Pracował wówczas w teatrze katowickim i wykładał historię sztuki w konserwatorium w Katowicach. Zmarł w Sosnowcu w wieku 52 lat.
Zadebiutował w 1908. W 1921 wszedł do redakcji czasopisma „Ponowa". W tym samym roku wraz z Edwardem Kozikowskim założył w Gorzeniu Górnym grupę poetycką „Czartak" (działała do 1929 r.) i zainicjował wydawanie czasopisma „Czartak". W 1928 był współzałożycielem kabaretu Ździebko w Poznaniu. Pisał poezje, organizował spotkania artystów, gromadził wiele artystycznych dzieł. Dał się poznać jako znakomity tłumacz z języka niemieckiego (Faust Goethego). Był odkrywcą swoistego fenomenu rzeźbiarstwa ludowego – świątkarza Jędrzeja Wowry.
W 1930 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1930), a w 1935 – Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. W 1933 z okazji dwudziestopięciolecia twórczości otrzymał honorowe obywatelstwo Wadowic. Po wydaniu powieści pt. Zmory, w której przedstawione zostały Wadowice w czasie sprzed I wojny światowej, na początku lutego 1936 Rada Miejska odebrała Zegadłowiczowi honorowe obywatelstwo miasta oraz przywróciła ulicy jego imienia poprzednią nazwę (Tatrzańska, dziś Aleja Matki Bożej Fatimskiej).
Dyskusja: