Marcin Makówka z Liceum Plastycznego w Nowym Wiśniczu to taki nauczyciel, którego chcielibyście mieć w klasie swojego dziecka. Ale uwaga, facet lubi szokować i przeprowadzać eksperymenty. Właśnie jest świeżo po jednym z nich.

Zamknąłem klasę, rozsypałem pomieszany ryż czarny z białym i poprosiłem uczniów, żeby w ciszy, przez pięć godzin, oddzielali ryż biały od czarnego. Nie mogli ze sobą rozmawiać. Mieli tylko zgodę na to, by wstać i zapisać na kartce swoje uczucia. Czas ruszył, telefony wyłączone, klasa zamknięta - relacjonuje na swoim blogu Marcin Makówka.

Uczniowie pokornie wykonali polecenie nauczyciela. Przez pierwszą połowę czasu przebierali ryż bezwiednie i zapisywali swoje przemyślenia.

Nie było w nich nic wyjątkowego. Ot, takie refleksje na temat białego i czarnego ryżu.

Oto one:

- Przez długi czas nie tknę ryżu.
- Bolą mnie plecy, ręka i łokieć. Ryż ciągle jest spoko ?? ale nie myślę o życiu...
- Nigdy nie jadłem czarnego ryżu, ale długo nie będę chciał go przekąsić
- Czuję się jak chińskie dziecko
- Never ending rice"
- Idzie mi chyba najwolniej ze wszystkich. Kolejna rzecz, w której jestem do niczego – dzielenie ryżu.

Czas mijał. Jedna uczennica została wyłączona z pracy i zajęła się wykonywaniem dyskretnych zdjęć z warsztatów.

Gdy upływała kolejna godzina zajęć nagle w tej ciszy przy ryżu stało się coś niezwykłego.

Znużeni zwykłym zajęciem uczniowie zaczęli tworzyć własne kompozycje z ryżu właśnie. Pamiętajcie, nikt nic nie mówił. W drugiej połowie warsztatów pojawiły się też inne przemyślenia zapisywane na kartkach.

Oto one:

-Tylko od naszego skupienia i chęci zależy ile będziemy w stanie zrobić.
- Wreszcie mogę nic nie mówić i nikt się nie czepia. Dajcie mi spokój, potrzebuję wyciszenia.
- Nie umiem – Nie chce mi się. Nie umiem jest bardziej akceptowalną przez nas wersją.
- Wystarczy chcieć a można zrobić wszystko"
- Przebywanie samemu ze sobą, połączenie pozytywnej i negatywnej strony charakteru.
- Czasami jedno wydarzenie może odmienić całe życie. Tak jak jedno ziarenko, może zmienić całą kompozycję.
- Wyznacznikiem naszych możliwości jest bariera czasowa

I jeszcze jedno, jak twierdzi Marcin Makówka najważniejsze:

Nie chodzi o to by być lepszym od innych, a o to by być lepszym od siebie z poprzedniego dnia.

Marcin Makówka w Liceum Plastycznym w Nowym Wiśniczu uczy fotografii. Jego zdaniem eksperyment się powiódł.

Cel pedagogiczny został osiągnięty – uczniowie skupili się na sobie, zatrzymali, uspokoili nad swoimi myślami i uchwycili to, co cenne. Podarowałem im pięć godzin tylko dla siebie - relacjonuje nauczyciel.

Więcej o eksperymencie przeczytacie na blogu nauczyciela tutaj: www.marcinmakowka.pl. Swoją drogą, czy nie chcielibyście mieć tak pomysłowego nauczyciela?